Það eru núna 4 ár frá því að ég stofnaði Búngaló ehf. á Íslandi og fór út í það að aðstoða íslenskar fjölskyldur við að leigja út sumarhús sín í gegnum netið. Eins og með flestan fyrirtækjarekstur þá voru fyrstu tvö árin erfið en eftir það fór að ganga betur og í dag er fyrirtækið komið í stöðugan rekstur heima á Íslandi og fyrir utan sjálfan mig er ég með 3 starfsmenn sem vinna að rekstrinum hér heima.
En allt frá því að hugmyndin varð fyrst til hef ég stefnt að því að fara með það erlendis og gera það að alþjóðlegu fyrirtæki. Reyndar eru 70% af viðskiptavinum heima á Íslandi erlendir ferðamenn en það er þó langt frá því að geta talist alþjóðleg fyrirtæki og ég vildi fara skrá inn erlend sumarhús út um allan heim. Ég ætla ekki að fara út í rökræðuna í þessari grein um hvort ég hefði átt að gera þetta fyrr en ég gerði, ég ætla frekar að segja ykkur frá því hvað ég komst að þegar ég loksins lét verða af því að fara út á alþjóðlega markaðinn og stofnaði dótturfyrirtæki í Kanada.
Að “Incorporate”-a
Það er í raun ekkert flóknara að stofna fyrirtæki erlendis heldur en það er að gera það heima. Lykillinn að því er að finna góðan lögfræðing sem hefur reynslu af því að vinna með frumkvöðlafyrirtækjum og fá hann til að sjá um alla pappírsvinnuna. Kostnaðurinn er svo í nær öllum löndum mun minni en á Íslandi og jafnvel með lögfræðikostnaðinum er hann oft minni heldur en bara skráningarkostnaðurinn hér heima á Íslandi. Sem dæmi þá kostar það um kr.40.000 að stofna fyrirtæki í Kanada (þar sem ég stofnaði dótturfyrirtæki) á meðan að það kostar 140.000- hérna á Íslandi, þannig þið eigið alveg eitthvað aflögu til að borga lögfræðingnum. Mörg lönd eins og t.d. USA eru ódýrari en Kanada.
Gjaldeyrishöftin
Það flóknasta, tímafrekasta og líklega dýrasta, við það að stofna fyrirtækið erlendis var ekki það að stofna sjálft fyrirtækið í framandi landi. Nei það voru gjaldeyrishöftin sem gerðu mér, og mörgum öðrum frumkvöðlum, mjög erfitt fyrir. Ég þurfti að ráða mér lögfræðing sem kostaði dágóðan skilding og fá hann til að senda umsókn til seðlabankans þar sem hann þurfti að sýna fram á að við yrðum að stofna fyrirtæki erlendis til að vaxa, sýna í hvað peningarnir sem við færum með úr landi myndu vera notaðir og að þetta myndi svo örugglega allt skila sér margfalt til baka til íslenska ríkisins. Sem betur fer var ég með góðan lögfræðing og ég fékk samþykki fyrir þessu á einungis 1 mánuði en ég hef heyrt dæmi um að slíkar umsóknir hafi tafist um 4-5 mánuði.